Al in de lagere school keek ik steeds reikhalzend uit naar de momenten dat we een ‘opstel’ moesten schrijven of een spreekbeurt mochten geven. Mijn eerste artikels verschenen in het schoolkrantje van het Sint-Jozefinstituut in Essen waar ik zes jaar de richting Economie – Moderne Talen volgde.
Schrijvende student
In september 1995 begon ik aan de Hogeschool van de Provincie Antwerpen (HPA) in de Quellinstraat in Antwerpen – recht tegenover de toenmalige en gelijknamige cinema - aan Communicatiebeheer, optie Pers & Voorlichting.
Onder de vleugels van Marc Wouters, Koen Fasseur (W&F) en Tom Van Caelenberge zette ik mijn eerste stappen in de (freelance) journalistiek. Tussen het studeren door schreef ik voor de weekkrant De Week (later De Nieuwe Week) artikels over mensen in Kalmthout en volgde ik de voetbalclubs uit onze regio in derde en vierde nationale en in de vier provinciale reeksen.
We spreken van de tijd dat een gsm zeldzaam was, e-mail onbekend en dat ik nog geen rijbewijs had. Ik belde zondagavond alle kantines af om de uitslagen te noteren en reacties te vragen aan trainers (die je soms pas twee cafés verder aan de lijn kreeg). Zette dan alle teksten op een diskette en reisde per trein of liet me door iemand brengen naar de redactie in Mariaburg.
In een veelgelezen eigen rubriek Vooruitblik/Blik Vooruit maakte ik wekelijks een voorbeschouwing op een provinciale voetbalmatch, waarbij we twee hoofdrolspelers ‘neus-aan-neus’ fotografeerden.
Zwemmen bij ATV
In het laatste jaar van mijn opleiding ging ik drie maanden stage lopen op de redactie van de regionale televisiezender ATV, toen nog gevestigd aan de Posthoflei tegenover het station van Berchem. Maar enkele dagen voor ik zou starten, kwam er een nieuwe hoofdredacteur. Hij was even nieuw als ik in de televisiewereld, dus had ook niet echt de tijd om een stagiair te begeleiden… Gelukkig overtuigden journalisten Hans Hellemans en Catarina Caton hem dat zij mij wel zouden opvangen.
Dan kende ik ‘geluk bij een ongeluk’, want in september 1998 werd Antwerpen getroffen door een zelden geziene wateroverlast. De redactie kwam handen en voeten te kort om te berichten. Zo kreeg ik op mijn eerste dag een cameraman mee om een sfeerverslag te gaan maken van de miserie in en rond de Lambrechtshoekenlaan in Merksem. Mensen zaten zonder elektriciteit, auto’s dreven rond in de ondergrondse garage van een flatgebouw,… Voor mij was het letterlijk springen en zwemmen, maar de eerste stagedag sloot ik af met een ‘eigen reportage’ in het avondnieuws.
Het werden drie fantastische maanden die uitmondden in een overeenkomst om als student verder te blijven werken als journalist voor ATV. Ik lag ook mee aan de basis van het eigen sportprogramma, wat vandaag nog altijd bestaat met ‘Scoren op Zondag’, waarvoor ik diverse sportwedstrijden bijwoonde.
Kerncentrale Doel en Agfa Gevaert
Afgestudeerd in 1999 kon ik meteen aan de slag op de Communicatiedienst van de Kerncentrale in Doel (Electrabel). Een heel gevarieerde job waar ik o.a. artikels schreef voor het personeelsblad en voor DoelBewust, een magazine voor de omwonenden in een straal van 15 km rond de kerncentrale. Het ging om een stagecontract voor één jaar dat niet verlengd kon worden.
Daarna kwam ik terecht in een soort van intern reclamebureau bij Agfa Gevaert in Mortsel. Wij moesten de marketingplannen omzetten in concreet promotiemateriaal en acties, maar door een toenmalige crisis werden alle lopende projecten ‘on hold’ gezet. Na één jaar koos ik er zelf voor om een nieuwe uitdaging aan te gaan.
Vechten tegen vooroordelen over zonne-energie
Die uitdaging vond ik bij IZEN (Isolatie en Zonne-energie) in Lille. Op de fameuze ‘nine-eleven’ (september 2001) begon ik daar als ‘promotie & pr-verantwoordelijke’. Ik ontwikkelde allerhande materiaal: website, folders,… en coördineerde de deelname aan grote beurzen als Batibouw en Open Bedrijvendag. Dagelijks vocht ik mee tegen de vooroordelen over zonne-energie. “Dat kan hier toch niet werken in zo’n regenland”. De toekomst gaf ons gelijk…
Van je hobby je beroep maken
In de eerste jaren van mijn carrière bleef ik steeds ook actief als freelance-journalist in bijberoep. Ik werkte voor de sportredactie van Het Nieuwsblad en volgde het provinciale voetbal voor weekkrant De Echo. Met ‘Klavertje Vier’ had ik opnieuw een eigen rubriek, waarin ik vier ‘bekende figuren’ uit het regionale voetbal beurtelings liet vooruitblikken op een provinciale voetbalmatch. In januari 2005 kreeg ik van Gazet van Antwerpen – de krant waarvoor ik reeds enkele jaren de vaste lokale correspondent voor Kalmthout was (SdK) – de kans om van mijn hobby mijn beroep te maken. Ik kon (weliswaar met een interimcontract) voltijds voor hen werken.
Leven op het ritme van het nieuws
Zes jaar lang vertoefde ik dagelijks op het justitiepaleis in Antwerpen om processen te volgen. De afhandeling van de VISA-crisis, de pedofiele pastoor Bruno Vos uit Kalmthout, de dood van Guido Demoor op een lijnbus in Antwerpen,… en vele andere ophefmakende zaken en minder bekende dossiers heb ik op de voet gevolgd. Ik draaide ook mee in een permanentie-team om dag- en nacht, zeven op zeven stand-by te staan voor ongevallen, branden,… en andere faits divers. Dat was letterlijk leven op het ritme van het nieuws.
Stijn By Me ontstond niet op één, twee, drie
Dat ongeregeld leven was niet langer combineerbaar met een gezinsleven waarin drie opgroeiende kinderen veel aandacht vragen. Ik zocht en vond wat meer regelmaat toen ik aan de slag ging als administratieve duizendpoot in een Kalmthouts immobiliënkantoor.
Het idee om terug meer met schrijven en communicatie bezig te zijn, bleef regelmatig door mijn hoofd spoken. Na veel wikken en wegen heb ik dan begin 2014 beslist om de stap te zetten naar mijn eigen eenmanszaak, Stijn By Me. Graag help ik bedrijven, organisaties, verenigingen of mensen met communicatie.